Fun Way to do with Your Music Player

There are ten given questions. Set your Ipod/mp3/mp4 player on shuffle/random. Press forward for each question. Use each song title as an answer to each question even if it doesn’t make sense. No cheating.

Over 200 songs in my mp4 player surveyed.
Random playing says …
1) HOW ARE YOU FEELING TODAY?
Say Ok by Vanessa Hudgens
(Will you wipe my tears away
Will you hold me closer
When it's not alright
When it's not ok
Will you try to make me feel better.)

2) HOW DO YOUR FRIENDS SEE YOU?
Can We Rock Fu Shnicken with Shaquille O Nea
l(Check it out yo, I smile like Groucho Marx
I make a joke, hokey pokey, and slide by like egg yolk)

3) WILL YOU EVER FIND TRUE LOVE?Buttons by Pussycat Dolls
(Typical and hardly
The type I fall for
I like it when the physical
Don't leave me askin' for more)

4) WHAT IS THE STORY OF YOUR LIFE?
If You Come Back by Blue
(For all this timeI've been lovin' you girl
Oh yes I have
And ever since the day
You left me here alone
I've been trying to find
A reason why)

5) WHAT WAS YOUR CHILDHOOD LIKE?
The Remedy by Jason Mraz
(I won't worry my life away
I won't worry my life away)

6) WHAT IS TODAY GOING TO BE LIKE?
What I’ve Done by Linkin Park
(For what I've done I start again
And whatever pain may come
Today this ends
I'm forgiving what I've done

7) WHAT IS IN STORE FOR THIS WEEKEND?Come Rain Come Shine by Tata Young
(Bring in the rain, bring in the shine
Let it go stop wasting time,
I'm calling out to you)

8) WHAT SONG BEST DESCRIBES YOU?
Accidentally in Love by Counting Crows
(So I said I'm a snowball running
Running down into the spring that's coming
All this love melting under blue skies
Belting out sunlight
Shimmering love)

9) HOW’S LIFE SO FAR?
This Temptation by Blue
(I know that we've both been herebefore
Thats why I really wanna be sure
But now the moments here
Never been too good at this temptation)

10) WHAT SONG WILL THEY PLAY AT YOUR FUNERAL?
Unbelievable by Craig David
(I feel like you've always been,
Forever a part of me.)

Beyond Forgetting by Rolando Carbonel

For a moment I thought I could forget you.
For a moment I thought I could still the restlessness in my heart.
I thought the past could no longer haunt me – nor hurt me.
How wrong I was!

For the past, no matter how distant is as much a part of me as life itself.
And you are part of that life.
You are so much a part of me – of my dreams,
my early hopes,
my youth
and my ambitions –
that in all my task I can’t help remembering you.
Many little delights and things remind me of you.

Yes, I came.
And would my pride mock my real feelings?
Would the love song, the sweet and lovely smile on your face,
be lost among the deepening shadows?

I have wanted to be alone…
I thought I could make myself forget you in silence and in song…

And yet I remembered.
For who could forget the memory of the once lovely,
the once beautiful, the one happy world such as ours?

I came because the song that I kept through the years is waiting to be sung.
I cannot sing it without you.
The song when sung alone will lose the essence of its tune,
because you and I had been one.

I have wanted this misery to end, because it is part of my restlessness.
Can’t you understand?
Can’t you divine the depth of my feelings towards you?
Yes, can’t you see how I suffer in this even darkness without you?

You went away because you took my silence for indifference.
But silence, my dear, is the language of my heart.
For how could I essay the intensity of my love when silence speaks
a more eloquent tone?
But, perhaps you didn’t understand.

Remember, I came, because the gnawing loneliness is there
and will not be lost until the music is sung,
until the poem is heard,
until the silence is understood…
until you come to me again.
For you alone can blend music and memory
into one consuming ecstacy.
You alone…

Nagbibilang ng Taon (part 2)

30 May 2007

Nakauwi na ako ng bahay after ng work ng maalala ko, pangalawang taon ko na pala 'to sa Thailand. Kaninang 2 ng umaga, 2 years ago, naghihintay kami ng bagahe namin na hndi pa dumarating. Anyway, kagabi pa ako nagiisip kung anong magandang ilagay sa blog ko sa pang 2nd year anniversary ko sa Thailand. Ngayon ko lang naiisip kung ano.

I was watching music videos in Veoh.com then I remember a Tagalog song. My sister tol me "Bagay sa yo ung kantang to kuya." and when my mom saw the video (we were watching the music video in Myx) she said "Ay, parang si Kuya".

Here's the video of Sugarfree "Hari ng Sablay"




Sablay: hindi sumasakto, mali ang kwenta, at sa makabagong kahulugan; madalas pumalpak.

Sa ikalawang taon ko dito, marami rin akong sablay, as in marami. Maraming bagay na nawala sa ayos, mga taong naapektuhan at nagalit, mga nakakalungkot na desisyon, mga makabagbag damdaming pagbabago.

Sa una, iniisip ko, hari ako ng sablay, walang tumatagal, maraming pumapalpak, maraming nawawala. Bakit nga ba madalas ako sumablay? Nakakatawa mang isipin, minsan nakakatuwaan ko na lang pagkasablay ko, parang nasasanay na ung mga tao sa paligid, ang ginawa na lang nila, makisabay sa pagkasablay ko. Pero minsang naisip ko, bakit ako sumablay, saan sa parte na un ako sumablay. Mga bagay na pinakahawak-hawakan ko, pinagkaingat-ingatan ko, nang dahil sa walang kamalayan kong pagsablay, nawala. Ang resulta; naging desperado ako at ang nakakatuwa (o nakakainis) mas pinili ko ang sumablay pa ng maraming ulit. Naging masaya ba ako, hindi. Pero nasa isip ko na dahil sa pagkasablay din naman nakuha ko un, baka maswertehan makakuha ulit ako ng bago.

Maraming naiba sa pananaw ko, sa maraming bagay, un siguro mga side-effect ng mamuhay mag-isa, ang mamulat sa totong kulay ng mundo at pakisamahan ito para mabuhay, maka-survive. Sa pakikisama sa tao, sa paghawak ng ilang bagay, maraming nagbago. Minsan nga nakakatuwang panoorin, kasama kong sumasablay ang maraming tao at sa tingin ko, natural ang sumablay, ang matawag na hari ng sablay.

Walang masamang sumablay, hindi mo kasi makikita kung anong pangit ang kalalabasan ng isang bagay kung hindi ka sasablay (lalo na sa mga taong nagiging masaya sa kasalukuyan at dahil din hindi na iniisip ang pwedeng kahantungan ng hinaharap). Makikita mo ang mali at sa pangalawang pagkakataon, maranasan mo ulit, hindi ka na sasablay.

Aminado ako, hari ako ng sablay, madalas magkamali (isang tama, sampung mali, ganyan ako pumili) at alam ko sa sarili ko na hindi na naulit ang ilang mga sablay sa pangyayari (maliban nga lang sa ilang bagay na, hanggang ngayon sumasablay pa rin ako). Hindi ako maapektuhan kung tawagin pa nila akong hari ng sablay, kahit sila man maiisip nila isang araw na isa rin silang hari o reyna ng sablay. Kung ano pa man mangyari, handa pa rin ako harapin kung ano pang kasablayan na mangyayari sa kin dito. Katulad na rin un nang pagsabing hindi ako huminto na matuto at makita ang mali at kung mangyari man ulit, ilang beses na lang ako sasablay.

What's happening to Youtube?

I opened my e-mail this morning, then I received mails from Youtube that someone leave a message and a comment in my account and someone subscribed in my videos.

Then, I tried to check it on Youtube. Unfortunately, I can't open the site. I just thought that maybe Youtube is doing a maintenance of their site because it happened before, couple of weeks ago.

Then this afternoon, my colleague showed me the reason why we can't open the Youtube site.

It's a sad news for those who are frequently watching videos in Youtube here in Thailand.

And it is a sad news for me 'cos I can't make more video blogs and I can't watch my previous video blogs here in my blogsite.

The link: http://www.bangkokpost.net/topstories/topstories.php?id=117871

2nd Video Blog: IBS and colleagues

About my school

Featuring Red and Hannah (my colleagues).

Sorry about the bunch of OK's and So's!

2nd Video Blog: IBS and colleagues

About my school

Featuring Red and Hannah (my colleagues).

Sorry about the bunch of OK's and So's!

My First Video Blog

My First Video Blog.
About the first song I composed
Enjoy! (Bawal okray!)

(full version)

For once in my life, I have found someone
Someone whom I can share my dreams with
And in this point in my life, I promise
that this love will live with my dreams

A love that will never be torn
A love that will keep my faith strong

You're the angel standing in the rain
Waiting for me then we dance and sing
Like an angel always there for me
My wandering angel, come and rescue me

Now that you're gone, all my dreams just faded
And I can still get you out of my head
I want you to stay, but now you're far away
Guess I have to live my life with you in it

And now this love has been torn
But this love has made me more strong
Now I know where I belong

You were the angel standing in the rain
That I loved to dance and sing with
Like an angel always there for me
The wandering angel that came and rescue me

I have faith and I have hoped
On the two of us together
and now all of these have drifted away
And in just the nick of time
As fast as the moments passing by
I'm done waiting for you to be mine
now I know where I belong

You were the angel standing in the rain
That I loved to dance and sing with
Like an angel always there for me
The wandering angel that came and rescue me

For once in my life, I have found someone...

Talantor-Loreto Family

It was Sunday, tomorrow's a big day for me, first day of work. I feel tense and very nervous. The spotlight's on me. Then something happened, a big announcement from my sister, she's 3 months pregnant!
Before I went here, my "pamangkin" was more than a year old.
Before, daming hassle, problema. We just had this rationale that they are still young that's why they are dealing it immaturely.
Now, I am so happy and relieved. My extended family is doing good and well.
Grabe din ang courting and love story ng 2 'to but I am so happy that they are doing good in being a parent and being a husband to his wife/ wife to her husband.

My "bayaw' made this video for her wife. Enjoy!!!!

Sam sings "Super Hero" by Sponge Cola

Presenting... my talented pamangkin

Zamuel Jan Talantor Loreto

Sleeping Children

Sa school na pinagtatrabahuhan ko, magkasama ang Kindergarten, Primary and Secondary level and if I have time, I usually visit my "anaks" sa Kindergarten. Everyday, may napping time and mga Kindergarten students and these are some of the pics that I taken.

Everytime titingin ako sa mga pictures na 'to, I tried to reflect on some things. "Sana katulad din nila ako na wala masyadong pinuproblema sa mundo, tahimik na matutulog at mapapanaginipan ang mga simpleng bagay na gusto ko."

Christmas in Bangkok 2

Quotable Quotes

Quotable quotes is a collection of selected humorous anecdotes, sayings and jokes from famous and not-so famous people, of real men and women. (from Geddes and Grosset)

Here are some of my favorites:

Small child to unattractive male visitor: "I wanted to see you specially, cos mother said you were a self-made man."
"So I am, my dear, so I am. And proud of it."
"But-but why did you make yourself look like that?

--------------------------------------------------

The late Eammon de Valera, the principal architect and first President of the Irish Republic, was in the middle of a revolutionary speech when he was arrested ans subsequently sent to prison for 12 months.

Immediately after serving his sentence, he was asked by his supporters to speak again and began his speech with the words, "As i was saying when i was rudely interrupted..."

--------------------------------------------------

A lady in an advanced stage of pregnancy was approached by the village gossip who said, "Excuse me, but are you going to have a baby?"

"Oh no," replied the other drily, " I'm just carrying this around for a friend."

--------------------------------------------------

Just as a transatlantic liner was putting out to sea, a young woman fell overboard, and was heard to scream that she couldn't swim. Seconds later, to the astonishment of all present, an elderly man of over 70, went hurtling after her and eventually, amid rousing cheers, brought her to safety.
Such was the admiration felt for the old man's heroism that a abnquet was held in his honour at which the captain of the ship made a speech, and amid the applause which followed, the old mas was urged to reply. He accordingly rose and said, "I've only one thing to say. Who pushed me?"

--------------------------------------------------

On her wedding day, Miss A spent hours on her appearance. She tried every beauty treatment, and was finally satisfied with the result. At the altar she joined her bridegroom, who looked at her and said, "Who are you?"

--------------------------------------------------

Lady listening to the singing of a choir in a nearby church to ardent naturalist listening to the crickets: "It's very beautiful, isn't it?" Naturalist: Yes, and the extraordinary thing is that they do it by rubbing their legs together."

--------------------------------------------------

And some of "quoatable quotes" from real people, my friends and me!

Boy : (while watching Memoirs of a Geisha) Dadalhin sila sa remote area. Para di sya kasamang mahuli sa gyera.

Girl: (umandar ung karwahe sa palabas na hatak-hatak ng tao) Ay galing, remote controlled sya!

--------------------------------------------------

Boy: Ang ninang ko nagtatrabaho sa Las Vegas, taxi driver, marami ngang naiingit sa kanya dun e.

Girl: Bakit naman?

Boy: Alam mo na mga pinoy, palangiti, "hospital" (supposed to be hospitable).

--------------------------------------------------

Girl 1: (About Chinese new year ampao) I talked to my friend (so Yahoo M) and sabi ko na nagbibigay ung may-ari ng school ng ampao sa lahat ng teachers. Para daw swertehin sya. Kaya lang sabi nya wag daw gastusin para pati ikaw swertihin. Sabi ng friend ko in capital letters, PWEDE BA SA MGA PINOY UN?

Girl 2: Sinong ngsabi pwedeng i-capital ung pera?

--------------------------------------------------

Girl: (while eating lunch)Masyadong malambot ung byabas, gusto ko ung toasted.

Boy: CRUNCHY!

--------------------------------------------------

Teacher 1: Teacher help me bring in the books.

Teacher 2: At last Ajarn, the books have arrived.

Teacher 1. Not atlas teacher, textbooks.

(to be continued)

A Love Story in Harvard

Alas onse ng gabi, usually tulog na mga tao sa bahay ng ganitong oras pero lately may maririnig ka pang tumitili, ung kinikilig, tatawa minsan may sisigaw sa galit sa sala. It's because of the "A Love Story in Harvard Fever" and it invades Filipino houses in Bangkok.

Sa Pilipinas pa lang ako, nahiligan ko na rin manood ng mga Korean novelas, buhay kasi ang bahay sa primetime hours kaya simula sa news sa gabi hanggang sa pinakahuling telenovela sa gabi, gising lahat ng tao sa bahay. Isa pa nga sa kinaiinisan ko noon bago ako umalis papunta e rito e hndi ko mapapanood ung ending ng "Memories of Bali".

Ngayon, balik na naman ang Korean telenovela fever dito sa mga Filipinos sa Thailand. Downloaded from the internet ung "Love Story in Harvard". Even here, Thais are going crazy on Korean soaps. Most of the recent telenovelas dito, pinalabas na sa Pinas.

What's with "A Love Story in Harvard"?. A Korean guy (si Pangit. We named him Pangit kasi hindi sya kasi pogi but habang tumatagal, mapapansin at maatract ang mga kababaihang nanonood), who has a very famous father lawyer, went to US to study law at Harvard. At first it was very difficult for him because he can't get along easily with his professor. Then he later found out another guy (si Pogi, kasi pogi naman kasi talaga sya) studying law in his school. San si leading lady. He met the girl (si Cute), but thy're meeting is not a good one. He caught the girl in one of the professor's office and the professor is naked. She was seen working in bars and escorting some guys. Kaya akala ni Pangit, prosti si Cute. May away of course pero they get together easily because of the guy's ability to make someone feel good (from Cute's point of view). Anyway, ung babaeng panggulo (meron naman palagi nun) ay anak ng may-ari ng isang law firm sa America. May gusto sya (si Daot) kay Pogi, and she did everything she can to get him.

Sa mga unang episodes, puro paerehan at pataasan ni Pangit saka ni Pogi to win the heart of Cute. But at the end of course, si Pangit ang nagwagi. Marami silang problems naencounter sa Harvard, one of the worse ones is kamuntikan ng matanggal sa school si Cute (student sya sa Harvard College of Medicine).

The sad is kailangan umalis ni Cute for her research and study program na inofeer sa kanya ng university. They spent the last days together bago umalis si Cute. Walang alam si Pangit sa plano ni Cute. He knows about the research and study program pero di nya alam kung kailan. Then the last night umalis si Cute leaving Pangit alone.

Here are some of the lines bago umalis si Cute:

"Siguro kailangan na nating bawasan ang pagmamahal natin sa isa't isa bago ka umalis. At least kahit mawala ka, hindi masyado masakit."

Note na iniwan ni Cute sa bed pagkaalis nya.

"Eto na ung tamang panahon para bawasan na natin ang pagmamahal natin sa isa't isa."

Naghiwalay sila, grumaduate si Pangit, after 3 years nagkita ulit sila sa Korea.

"What will happened after several years, nagkita ulit kayo, may possibility kaya na mahalin nyo ulit ang isa't isa at magsimula ng bago.?"

Sa kalagayan ni Pangit at ni Cute, naging posible, pero sa totoong buhay, posible kaya?

Ang Pagsasayaw...

This was posted in my Friendster blog (http://spidey_addict12.blogs.friendster.com). I keep asking myself kasi; why I give everything, my whole self and heart,to someone I got really close with? Kahit sa friend o sa lover, I'm always like this, ending up hurt and depressed. And the depression make me do crazy things. This is one of the crazy things i did because of that feeling.

Frustrated writer ako. Bakit frustrated? Kasi di talaga ako nakakapagsulat ng ordinaryong araw. Alam mo naman siguro ang mga writers kahit anong araw at weather nakakapagsulat pero ako toyoin. Minsan akong nakapagsulat ng short stories dahil sa sawi ako sa pag-ibig (love story ang theme), minsan naman eh suspense (sa textmate ang kwento), minsan naman eh poems dahil masama ang loob ko sa kaibigan ko and sa love din. Nakapagcompose ng kanta para sa minamahal. Mga ganun. Pero eto sa isa sa mga pinakapaborito ko mga nasulat ko. Ewan ko kung anong tawag dito kung story or essay or something. Basta free writing!
Ang kuwento naman nito, sawi sa pag-ibig. Ako! Medyo mababaw pero sa chat lang kami nagkakilala (nagchachat na ko nung mIRC palang kaya wag mag-isip ng iba ang mga nagbabasa), pero sa phone lang kami nag-uusap. Matagal din kami magkakilala, siguro halos 1 year din. Mabait naman siya and sweet (lam nyo un ung mga tipong, "Kumain ka na ba?", "Wag ka masyadong magpakapagod.", "TCCIC."). Dahil dun kaya nahulog ang loob ko sa kanya at dahil dun din kaya ko inakalang kahit papano ay may nararamdaman sya para sa kin (kahit papano talaga eh no!). Nakakatuwa man isipin pero sinabi ko sa kanya na nililigawan ko na siya and hindi siya nagsabi ng "Wag mo nang ituloy kasi wala talaga." o "Great, actually mahal din kita". Tuloy lang ako, text, chat, phone lahat-lahat then one time nagplano ng eyeball at sya ang nagplano nun. Napakaexcited ko nun (nga pala, kilala ko na mukha nya sa pic). As in the day before the eyebell nagusap pa kami kung ano mga gagawin namin: na maaga daw kami magkita para buong araw kami magkasama, dadalhin nya daw ako dun sa favorite nya na restaurant and stuffs. Then ung araw na, bago ako umalis ng bahay, tinawagan ko siya. Unattended and number nya pero tumuloy pa rin ako. Naghintay ako sa wala. Dumiretso sa kaibigan para maglabas ng sama ng loob, then try ko uling tawagan then nagbigay ng reason (naniniwala pa rin ako sa reason nya hanggang ngayon). Then pag-uwi ko sa amin, nakatanggap ako ng text galing sa kanya na sabing maghanap na lang daw ako ng iba. Lam nyo un na di raw sya worth para sa kin and sayang lang daw time ko. SHIT! Para akong sinakluban ng langit at lupa. Isang buwan din akong nagmukmok at nalungkot dun at habang nagdadalamhati ako ay nabuo ko itong "ANG PAGSASAYAW SA PINAKAMIMITHING TALA SA SALIW NG MUSIKA NG KALAWAKAN". Syempre gawa ko to kaya nasabi kong maganda pero maraming nakapagbasa at majority naman sa kanila sabi maganda, may nanghingi ng kopya, nagpapasa sa internet.
Sana magustuhan nyo siya! You will learn something from it. Pagtyagaan na din kasi medyo mahaba!

Ang Pagsayaw sa Pinakamimithing Tala sa Saliw ng Musika ng Kalawakan
ni busted_geek12 (pang-teenager na pen name)

Minsan kang naglalakad sa dilim ng karimlan, blangko ang utak na parang robot na pilit binubuhay ng kapiranggot na kuryenteng dumadaloy galing sa nabubulok na baterya. May kung anong pwersa ang tumulak sa iyo pang tumingin sa kalangitan at may nakita kang bumuhay sa naghihingalong apoy sa iyong kalooban. Isang tala, nagniningning ng kakaiba sa mga ibang tala sa kalawakan, tila nagpapapansin upang manakaw ang iyong atensyon. Dahil sa angking kaakitan, ay pinangarap mong maabot at maangkin siya. Walang gabing hindi mo sinusulyapan ang kutitap nitong lalong gumaganda sa pagdaan ng mga araw. Ilang beses mo ring napanaginipang sumasayaw kasama siya sa saliw ng musika ng kalawakan.
Isang gabi, napanaginipan mong inaabot mo ang iyong tala sa pinakamataas na bundok ng iyong pangarap. Hindi pa rin sapat ang taas nito upang maabot siya. Sa iyong pagkagulat, unti-unting lumiliwanag ito, napansin mong ito’y bumaba at lumalapit sa iyong direksyon. Sa kanyang paglapit, lalo kang namangha sa kanyang karikitan. Inabot niya ang kamay mo at sinabing, “Sumama ka sa akin at tayo’y sumayaw sa aking mundo.” Dahan-dahang ka niyang inangat. Mahigpit ang paghawak mo sa kanya, dama mo ang hirap ng paglalakbay sa mataas na mundong kanyang kinabibilangan ngunit hindi mo ito alintana. Ang galak ay namutawi sa iyong kalooban. Pagdating doon ay umapaw sa iyong tenga sa ganda ng musika ng kalawakan. Kakaiba ito sa musika sa ibaba ngunit ang tunog nito’y humihila sa iyo upang igalaw ang iyong katawan. “Magsayaw tayo”, ang malambing niyang sabi. Mahigpit mo siyang niyakap at sumayaw sa saliw ng musika ng kalawakan. Ang tuwang iyong nadarama ay umaapaw sa iyong damdamin. Kahit sarili mo’y hindi maipaliwanag ito ngunit hindi mo ito iniintindi, ang mahalaga ay kasama mo ang iyong pinakamimithing tala. Ayaw mo nang magising sa pangarap na ito. Ilang sandali pa’y napansin mong nagsisilapit ang ibang tala sa inyo. Taglay din nila ang kagandahang ng isang tala. Hinawakan ka nila at pilit nilang inilalayo sa iyo ang talang nagbibigay sa iyo nang kaligayahan. Nanlaban ka ngunit higpit-hawak nilang sinabing “Hindi ka nararapat dito, hindi ka pwedeng mabuhay sa mundong ginagalawan namin.” Sa iyong pagpupumiglas, nasulyapan mo ang mundo sa ibaba, ang mga taong malapit sa iyo. Tinitingala ka nila at pilit ka nilang inaabot habang mahabag na pinanonood ang iyong pakikibaka para sa iyong tala. Tuloy sa paglaban sa mahigpit na hawak ng mga tala, “Hindi ka nararapat dito. Hindi ka pwedeng mabuhay sa mundong ginagalawan namin. Nakalas ka sa kanilang mahigpit na pagkakahawak at pagkatapos nito’y bumulusok paibaba. Habang bumabagsak ay napatingin ka sa iyong tala at nakita mong pinanood niya ang paghila sa iyo ng lupa. Hindi mo inalis ang titig mo sa kanyang nagmamakaawa. Unti-unting humihina sa iyong pandnig ang musika ng kalawakan at hanggang sa liwanag na lang ang iyong tala sa iyong paningin. Matagal ang iyong pagbagsak, tanda ang taas nang iyong pinanggalingan. Maya-maya pa’y naramdaman mong sumayad na ang iyong katawan sa malambot na lupa. Nasasabik ito sa iyong pagbabalik. Inakay ka sa iyong pagtayo ng mga taong sa iyo kanina’y nanonood. Naluluha silang nakatingin sa iyo, nasasalamin mo sa kanilang mga mata ang pagkahabag. Muli ay tiningala mo ang iyong tala.
Nagising kang humihikbi at umaalingawngaw sa iyong pandinig ang “Hindi ka nararapat dito, hindi ka pwedeng mabuhay sa mundong ginagalawan namin.” Nilingon mo ang iyong pinakamimithing tala sa bulok at makipot na bintana ng iyong madilim sa silid. Muli, binalikan mo ang alaala ng iyong panaginip. Malinaw ito na parang totoo ang mga pangyayari; ang ‘di maipintang kaligayahan iyong nadama habang kasayaw mo ang iyong pinakamimithing tala, ang pakikipaglaban mo upang makuha mo siya, ang pauli-ulit na babala ng ibang mga tala, ang walang ekspresyong mukha ng iyong tala habang pinanood kang bumubulusok pababa, ang nasasabik sa pagsalo sa iyo nang malambot na lupa at pagdamay ng mga taong malapit sa iyo. Naupo ka sa gilid ng kama, nag-iisip at nagmumuni-muni. Hindi masamang maghangad sa bagay na gusto mong maangkin. Maaaring ito ang maging daan sa reyalisasyon mo sa buhay at pagkakalilanlan sa sarili ngunit ang pagnais na mapasaiyo ang mga imposibleng bagay at maabot ang mga pagkatayog-tayog na mga pangarap sa isang iglap ay siyang maging daan sa isang masalimuot na pagbagsak.
Minsan din akong nangarap, pinilit kong abutin ang talang aking pinakamimithi. Pilit akong namuhay sa kanilang mundo, sumayaw sa kanilang tugtog, bumagsak at inakay ng mga taong tunay na nagmamahal sa akin. Napagisip-isip ko na lahat ng bagay ay may hangganan, kahit pangarap, may limitasyon. Gayunpaman, naging inspirasyon ko ang aking pinakamimithing tala na minsa’y sa aking panaginip ay aking nakasayaw sa saliw ng musika ng kalawakan.

One of the frustrated things that I did. Ung mga bagay lang na maipagpapasalamat ko sa mga pangyayari na to sa buhay ko, natututo ako, sa iba't ibang klaseng tao at sitwasyon. At least, ngayon medyo nabawasbawasan na ung masyadong pagkaka-hook ko sa tao. Pero ang di lang maiba, ung pakiramdam kapag matatapos na pala. Parang hinahanap ko sa paligid ko ung ibang permamentang bagay bukod sa pamilya. May makakapagsabi ba sa akin na wala?